Forum Srbija

Slovenska ideja oko koje su se početkom 20. veka složno okupili južnoslovenski narodi danas je postala kamen spoticanja i predmet otimačine. Prava verbalna tuča nastala je oko glagoljice, ćirilice, srednjovekovnih spomenika, crkava, epitafa, čak i jugoslovenskih rasa pasa! Pravilo je, ko prvi objavi svetu da je njegovo, taj sve ostale preveslao, svi su nevini dok se ne dokaže suprotno.

* Na međunarodnom naučnom skupu Hrvatska ćirilična baština, održanom u Zagrebu krajem novembra, Miroslavljevo jevanđelje iznenada je proglašeno za "delo pisano hrvatskom ćirilicom i staroslovenskim jezikom hrvatske redakcije". Glavni zagovornik ove neverovatne ambicije je Kristijan Kuhar sa zagrebačkog Staroslovenskog instituta, kojeg su srpski mediji prozvali kleptomanom.

Najpoznatiji ćirilički spomenik južnoslovenskih naroda nastao je po narudžbini zahumskog kneza Miroslava, brata raškog župana Stefana Nemanje za potrebe crkve Svetog Petra u Bijelom Polju, Miroslavljevoj zadužbini. Rukopis se do 1896. nalazio u Hilandaru, zadužbini Nemanjića, a onda je poklonjen kralju Aleksandru Obrenoviću.

Mirosavljevo jevanđelje

Danas se nalazi u Narodnom muzeju u Beogradu. Miroslavljevo jevanđelje napisano je po pravoslavnom je obredu, tako da smatra delom srpske kulturne baštine.
S druge strane, u BiH tvrde da je to tip ćirilice koji je kod njih bio u upotrebi, te da je Miroslavljevo jevanđelje njihova baština, a Crnogorci kažu da je nastalo kod Bijelog Polja, pa je njihovo. Tako da se zasad oko njega bore četiri "vlasnika".

* Dr Božo Ćorić, profesor istorije srpskog jezika sa Filološkog fakulteta u Beogradu, kaže da su Hrvati nepravedno već prisvojili glagoljicu i to pobednički objavili na internetu još pre 10 godina.

Povelja Kulina Bana

Dovoljno je da ukucate reč "glagoljica" na Guglu i dobićete bar 20 hrvatskih sajtova koji će vas upoznati s "prvim hrvatskim pismom", "najstarijim spomenicima hrvatske glagoljice", "glagoljicom - ponosom hrvatske povijesti", "Danima glagoljice u OŠ 'Silvije Strahimir Kranjčević' u Senju"...

Osim glagoljice "povjesna hrvatska pisma su i ćirilica i dakako, latinica". Za kraj će vas informisati da su "glagoljicu Hrvati imali davno prije no što su se pojavili Ćirilo i Metodije", te da je "glagoljica, ekskluzivno hrvatsko pismo". Vi, nažalost, kolegi Hrvatu ne možete da preporučite baš ništa, jer o glagoljici među Srbima na internetu uglavnom ništa i ne piše. Sem opšte udžbeničke formulacije da je glagoljica prvo pismo u Slovena, koje su eto, koristili i Srbi - objasnio je Ćorić.

Glagoljica je prvo slovensko, a ne prvo hrvatsko pismo (razvijala se u Češkoj), uostalom i ćirilica, srpska je samo Vukova ćirilica, što Hrvati takođe osporavaju, tvrdeći da je Vuk Karadžić prepisao njihovog lingvistu Bartola Kašića i njegovo pravilo "piši kao što govoriš".

O Povelju Kulina bana otimaju se svi. Najstariji dokument južnih Slovena iz 1189. godine, pisan je ćirilicom, mada je na jednom bosanskom sajtu naglašeno da je to "starobosanski narodni jezik, a pismo bosančica".

- Mi ćemo reći da je to srpski spomenik jer je pisan ćirilicom. Ali, Hrvati kažu, Srbi nikad nisu imali bana, a mi jesmo. Istorijski je ban bila titula u Hrvata. U to vreme, naime, ban Kulin bio je bogumil, nacije nisu postojale, a mi raspravljamo šta je srpsko, šta je hrvatsko, šta je bosansko - kaže dr Ćorić.

* Crnogorci odavno iz Njegoševog "Gorskog vijenca" izbacuju prideve srpski i srpstvo i optužuju Vuka Karadžića da je žrtvovao posebnosti "crnogorskog jezika" i proglasio ga srpskim, iako su oni oduvek govorili "crnogorkom redakcijom slovenskog jezika".
Nacionalna i univerzitetska biblioteka BiH katalogizovala je Ivu Andrića, Branka Ćopića, Petra Kočića kao pisce bosanskog jezika.

A ide se i dalje od književnosti. Tako su hrvatske vojne istorije prisvojile generala Svetozara Borojevića fon Bojnea, austrougarskog feldmaršala, koga su mnogi vojni analitičari proglasili najvećim defanzivnim vojnim strategom Prvog svetskog rata, koji je bio Srbin. Slično je prošao i general Milan Uzelac, prvi i jedini komandant austrougarskog vazduhoplovstva, koji je kasnije bio komandant vazduhoplovstva kraljevine SHS.

Filip Višnjić

* Hrvati su i gusle proglasili svojim nacionalnim instrumentom, a optužuju Srbe da pokušavaju da im ukradu Dubrovnik, naturajući mu srpsku tradiciju. Srbi, s druge strane, tvrde da u dubrovačkom arhivu postoje brojni dokumenti o tome da se dubrovački govor nazivao i "lingua serviana" 1491, 1597, 1598, 1607...

Da kada bi čovek iz Dubrovnika u 16. veku osvanuo u Zagrebu, on ne bi mogao ni sa kim da razgovara, pošto su tamo govorili kajkavskim narečjem i da Hrvati ne mogu da poreknu srpsku filološku tradiciju. Ono što Hrvati ne mogu da oproste svojima, naročito Štrosmejeru, jeste ideja jugoslovenstva, pa je Đakovačka katedrala jedini katolički hram u Evropi čiji je portal okrenut ka istoku, tj. prema Carigradu, a ne zapadu, odnosno Rimu.

* U medijima na Kosovu izlaze feljtoni, gde su srpski pravoslavni manastiri Gračanica, Dečani, Pećka patrijaršija, u stvari, albanski manastiri koje im je oduzeo "srpski okupator". Školski udžbenici i novinski članci su puni teza da je loza Nemanjića je u stvari albanska, tek kasnije su proglašeni Srbima, da manastir Dečani pripada albanskom plemenu Gaši, da su srpske crkve su sagrađene na albanskim crkvama i da je Srpska crkva podržavala Otomansko carstvo, a imena Srba su zapravo lingvistički deformisana albanska imena, prilagođena jeziku Slovena.

Svetozar Borojević

Akademik Mark Krasnići je rekao da nijedna od srednjovekovnih crkava na Kosovu ne pripada Srbima. "Sve one su iz vizantijskog vremena, osim Dečana, koje je izgradio i dizajnirao Albanac iz Kotora".

Pošta Kosova je pustila u promet 10.000 poštanskih markica od jedan i dva evra sa slikom Visokih Dečana, predstavljajući na taj način srpsku svetinju kao albansku baštinu.

vesti

Čedomir Višnjić

- Ako bi se generalno ocenjivala situacija na prostoru bivše Jugoslavije, tema bi se lako pokrila onom lakonskom narodnom izrekom "ne zna se gde je gore". Zna se ipak jedno, najgore je kod Srba u Hrvatskoj. Mi smo pre 100 godina činili četvrtinu stanovništva na teritoriji današnje Hrvatske.

- Pre sto godina Gornjokarlovačka eparhija naše crkve imala je 300.000 vernika. Ovih se dana hrvatski novinari licimerno pitaju kud je nestalo 15.000 Srba od prošlog popisa i pažljivo se čuvaju poređenja sa popisom iz 1991 - gde je danas 400.000 stanovnika ove države? Srpsko pitanje na ovim prostorima staro je koliko i srpski narod.

Od onih poziva austrijskih generala turskoj raji da pređe u ove granične krajeve. Poziva koji su konačno opozvani nedavnom presudom Haškog suda, kojim je Evropa prelomila štap nad nama i potvrdila da joj ovi graničari više nisu ni važni ni poverljivi. Budimo realni, mi smo ovde nešto značili jedino zahvaljujući pobedama u velikim ratovima. Danas smo na dnu, a tako se ponašamo i osećamo.

Gornjokarlovačka eparhija


- Nedavno je izašla knjiga profesora Ante Lešaje o čišćenju bibliotečnih fondova u Hrvatskoj već od prvih dana hadezeove vlasti, početkom devedesetih. Pet godina kasnije to spaljivanje srpskih knjiga biva unapređeno izgonom naroda. Naši tragovi u muzejima gube se u regionalnim odrednicama, tipa "hrvatski Kordun", srpski deo Like više se nigde ne spominje, pesma ojkača, prevladavajuća u srpskim krajevima, pred svetom se predstavlja kao isključivo hrvatska baština. Hrvatska je zaista rešila srpsko pitanje.

- Na teritoriji današnje Hrvatske samo Srpska pravoslavna crkva ima preko 400 sakralnih objekata, od crkvišta zaraslih u kupinu do živih manastira. Situacija je u tom pogledu, treba li to uopšte reći, teška. Ni naroda, ni sveštenstva, ni novca. Još gore stoji stvar sa velikom ostavštinom Jugoslavije i njenih spomenika, jer oni u najvećem broju podsećanje na žrtve i antifašističku borbu srpskog narod

Utoliko je sramotno stanje Bakićevog spomenika na Petrovcu, ili sudbina njegovog spomenika u Kamenskoj u zapadnoj Slavoniji, najbolja slika jednog vremena i pokazatelj političke intime onih koji su dobili zadnji rat. U književnosti je isto, po jednom kriteriju svojataju Andrića, a po drugom Desnicu. A sve tobože objektivno i naučno i uvek imaju nekog saradnika u Beogradu.

Kakvo je istinsko stanje naše baštine u Hrvatskoj danas, možda se najbolje vidi u Pakracu. Vladičanski dvor u kojem je nekad bila jedna od naših najbogatijih biblioteka, Saborna crkva, Preparandija, sve je strošeno i zapušteno.


vesti

Spomenik Skenderbegu (Đurđu Kastrioti)

- I ranije je bilo tendencija da se albanizuje srpska baština. Međutim, proces uzima maha u komunističkoj Jugoslaviji. Posle Brionskog plenuma 1966. dolazi do većeg prinudnog iseljavanja srpskog stanovništva, a na udaru albanskih separatista našlo se i srpsko kulturno nasleđe, počev od potiskivanja srpskog jezika iz službene upotrebe.

Novi zamah procesu albanizacije južne srpske pokrajine dat je 1970. kada je osnovan univerzitet u Prištini, koji je brzo postao albanska ustanova. Potom dolazi Ustav SFRJ, 1974. godine, koji je udario temelje rasparčavanju Jugoslavije i stvaranju velike Albanije - priča za "Vesti" Branko Jokić, direktor Muzeja u Prištini.

Muzej od 1999. godine izmešten u Beograd, a do tada je brinuo o više od 30.000 umetnina, koje danas Albanci svojataju kao svoje - kosovarsko nasleđe.

Među njima su i dela od neprocenjive umetničke i nacionalne vrednosti, koja su ostala u depoima u Prištini, poput vinčanske figure, amfore iz neolita, koplja iz gvozdenog doba i srednjovekovnog mača, te Merkura sa Plutonom, mnogih slika starih majstora, raritetnog nakita, ali i oko milion srpskih književnih naslova, brojne stare i retke knjige...

Boginja na tronu pronađena kod Prištine 1956. godine


Veliko srpsko blago je ostalo i u drugim muzejima i arhivima širom Kosmeta. Reč je o više od 300 zaštićenih kulturnih dobara.

- Iako se nastanak svetinja Srpske pravoslavne crkve dokumentovano može pratiti od ranog srednjeg veka do danas, svedoci smo da neprestanim negiranjem postojanja svega srpskog na ovim prostorima Albanci pokušavaju da stvore nekakav "kosovarski" kulturni identitet - ukazuje naš sagovornik.

Na Kosmetu su tako izmenjeni nazivi mnogih varoši, sela, ulica, trgova... Tako je mesto Srbica preimenovano u Skenderaj, a Uroševac u Ferizaj, dok Miloš Obilić u albanskoj verziji postaje Miloš Kobilići, Stefan Nemanja je Stefan Nimani...

Zanimljivo je da je u Prištini podignut spomenik Skenderbegu, inače srpskom plemiću Đurđu Kastriotu, čiji se otac Ivan zamonašio u Svetoj gori.

Branko Jokić

U poslednjih 12 godina, na KiM je uništeno ili oskrnavljeno 150 pravoslavnih srpskih hramova. Svojevremeno je grčka policija uvatila bandu Albanaca koja je nelegalno trgovala ikonama i gravirama iz ranog 17. veka i dragocenostima iz rimskog doba.

- Kosovo i Metohija postaju jedno od najprivlačnijih područja za krijumčare umetničkih predmeta, odmah posle Grčke, Italije, Turske i Rusije. Ove umetnine se povremeno čak pojave i na ilegalnom tržištu u Srbiji, ali većim delom u evropskim prestonicama gde se preprodaju, jer za njima naprosto nije ni raspisana poternica niti se zna njihovo pravo poreklo u trenutku prodaje - upozorava Jokić.

Stećke povezuje isti jezik i pismo

Generalno gledano, malo je onih koje je zaista briga za kulturno nasleđe ove zemlje, ali najveći deo onih koji se bar deklarativno bave tim pitanjem, nije baš najsigurniji o čemu se zaista radi. Sasvim je sigurno da, kada je u pitanju materijalna kultura, postoji pravi haos i otimačina o tome šta je nasleđe kojeg naroda, da li se ono deli prema teritoriji ili naciji.

Godinu iza nas obeležio je novi rat za jedan od simbola Bosne, srednjovekovne stećke. Nominacija ovih spomenika na Uneskovu listu dovela je do polemika između istoričara jer su u taj projekat zajedno ušli BiH, Srbija, Hrvatska i Crna Gora.

Dubravko Lovrenović

Zagovornici hiljadugodišnje bosanske državnosti stava su da su stećci autohtoni bosanski spomenik i da nema potrebe da ih se deli sa bilo kime. Oni naglašavaju da se stećci u zemljama iz okruženja nalaze uglavnom u graničnom području sa Bosnom, što dovoljno govori o celoj situaciji.

- Stećak je najznačajniji kulturni spomenik srednjovekovne bosanske države, reklo bi se njen kulturni biser. On je tipično bosanski, što se vidi i iz činjenice da je u srcu Hrvatske ili Srbije potpuno nepoznat. Od oko 60.000 stećaka, koliko ih je sačuvano, oko 50.000 je na tlu BiH, a ostalo u pograničnim krajevima Hrvatske i Srbije. To je prostor koji je uglavnom pripadao srednjovekovnoj Bosni - reči su profesora istorije srednjeg veka sa Univerziteta u Mostaru Ibrahima Pašića.

S druge strane, istoričar Dubravko Lovrenović, čije stavove je Pašić u nekoliko navrata demantovao smatra da su stećci jedinstven kulturološki fenomen koji prostorno možemo smestiti u više zemalja regiona.

- Postoje veze između nekropola u BiH, Hrvatskoj, Srbiji i Crnoj Gori. U to vreme ovaj prostor nije bio politički jedinstven, ali je u kulturološkom smislu to bio u znatnoj meri. Recimo sami epitafi su pisani ćirilicom bilo da se nalaze na stećcima u Hrvatskoj, u BiH ili u ostalim zemljama o kojima je ovde reč. Jezik i pismo su ono što ih ujedinjuje i veže - ocenio je nedavno Lovrenović za medije u Federaciji BiH.
Očekuje se da odluka o stavljanju stećaka na listu svetske kulturne baštine Uneska bude doneta u martu ove godine.

vesti

U manastirskim konacima, gde je 2. avgusta 1944. godine, 115 delegata održalo Prvo zasedanje ASNOM (Antifašističkog sobranja narodnog oslobođenja Makedonije) na kome je potvrđen pravni položaj Makedonije kao ravnopravne federalne države u okviru Jugoslavije, Makedonci su slavili kao značajni praznik.

Tako je bilo sve do 2. avgusta 1998. godine kada su Vojislav Šešelj i radikali sa zida manastira skinuli spomen-ploču Prvog zasedanja ASNOM-a. Tada je došlo i do sukoba sa grupom Makedonaca, nakon čega je intervenisala i policija, a zbog crkvenog spora između Skoplja i Beograda oko autokefalnosti Makedonske pravoslavne crkve, vrata manastirskog kompleksa, čiji je vlasnik SPC, od tada su ostala zatvorena za makedonsku državnu delegaciju.

Poslednji put 2004. godine državna delegacija iz Skoplja položila je sveže cveće ispred česme van manastirskog kompleksa, a ne u spomen-sobi gde su udareni temelji makedonske državnosti. Iz sobe su u međuvremenu izneta sva istorijska obeležja Prvog zasedanja ASNOM, a ona je pretvorena u trpezariju. Od tada Makedonci ovaj istorijski događaj proslavljaju u Memorijalnom centru ASNOM, izgrađenom u selu Pelince tik do granice sa Srbijom, ali narod nije zadovoljan ovom zamenom i retko ga posećuje.

Ljuti na odluku srpskih crkvenih vlasti da zatvore manastirske kapije za proslavu ASNOM-a, makedonski sveštenici su u leto 2005. godine počeli još žešće da svojataju srpsku svetinju i zapretili da će pred međunarodnim institucijama pokrenuti postupak vraćanja manastira Republici Makedoniji.

- Taj manastir istorijski pripada nama. Pokrenućemo postupak na međunarodnom planu za vraćanje manastira. Počećemo od Strazbura - izjavio je portparol MPC vladika Timotej pozivajući se tada na međunarodne konvencije.

Godinama pojedini makedonski istoričari i publicisti svojataju manastir Prohor Pčinjski tvrdeći da se on nalazio na makedonskoj teritoriji, ali da je zbog popustljivosti makedonske vlade nakon Drugog svetskog rata bio ustupljen Srbiji. Na stranu kanonski nepriznate makedonske crkve stao je i bivši makedonski predsednik Kiro Gligorov.

- U poratnim dokumentima i kartama nema dileme da je manastir bio na našoj teritoriji, pa se postavlja pitanje kako se desilo da bude ustupljen drugoj republici, Srbiji - izjavio je Gligorov u intervju jednom skopskom dnevniku.

- U vreme dok sam bio predsednik Makedonije naredio sam da se pretraže arhivi Predsedništva. Pošto je o njegovom ustupanju morala da postoji nekakva odluka, tražilo se i u arhivama Sobranja Makedonije i Vlade, ali ništa nije nađeno - rekao je Gligorov.

Prema njegovoj oceni, sakrivanje ili uništavanje tih dokumenata, u ime bratstva i jedinstva, mogli su da naprave samo tadašnji neprikosnoveni partijski rukovodioci Srbije i Makedonije, Blagoja Nešković i Lazar Koliševski.

Mada je MPC u to vreme imala podršku i od šefa države, makedonska vlada je jasno istakla da neće podržati nameru da se zatraži vraćanje manastira. Ipak, Crkva u to vreme nije imala nameru da se odrekne zahteva da joj se vrati manastir. Makedonske vladike su tvrdile da raspolažu sa tapijama i dokumentima iz katastarske evidencije koji pokazuju da MPC ima pravo vlasništva nad manastirom, koji se od osamostaljenja Makedonije nalazi na srpskoj teritoriji i u vlasništvu Srpske pravoslavne crkve.

Upozoravajući Crkvu da se opasno dugo nalazi u fokusu javnosti, analitičari su je tada podsetili da estrada ubija duhovnost, a ne rešava probleme. Nakon toga ostrašćeni duhovi makedonskih crkvenih vlasti su se malo primirili, a problem je gurnut ispod tepiha. Bar zasad.

vesti

Albanci tvrde da polažu pravo na staru srpsku svetinju − mermerni presto cara Dušana u Visokim Dečanima, saznaje Telegraf.rs iz krugova bliskih manastiru Dečani!

Ovu tvrdnju, prema našim saznanjima, Albanci temelje na osnovu amblema dvoglavog orla na svetom tronu (inače jedinom autentičnom i potpuno sačuvanom srpskom prestolu iz srednjeg veka), koji po njima predstavlja “jasno obeležje Albanije”!

Iguman manastira Dečani Sava Janjić kaže za naš portal da ovo nije prvi put da se sreće s takvim i sličnim tvrdnjama, ali da ne obraća pažnju na njih, jer predstavljaju ništa drugo do “uzaludne pokušaje samozvanih tumača istorije da dokažu nešto što nijedan ozbiljan istoričar ne bi smeo da tvrdi“.

- U manastiru nema ničeg što bi se moglo dovesti u bilo kakvu vezu s Albancima. Imamo jednu od najbogatijih i najbolje sačuvanih manastirskih dokumentacija, koja to jasno dokazuje – počinje priču Janjić, i dodaje:

- Pomenuću vam samo “Osnivačku dečansku povelju”, u kojoj se nalaze imena svih žitelja Dečana, vekovima unazad. Interesantno je, na primer, da su sva od zabeleženih imena slovenska.

Da je prema Janjićevim rečima, polaganje prava na presto cara Dušana, na osnovu amblema, besmisleno, ukazuje i više nego evidentna razlika između srpskog i albanskog dvoglavog orla:

- Albanski je crn i s podignutim krilima, dok je srpski beo, sa spuštenim krilima. Ostaje mi samo da zaključim da ovakve tvrdnje dolaze iz uzaludnih albanskih pokušaja da sebi izgrade istorijski kontinuitet, s obzirom na to da se pod tim imenom pojavljuju tek u 11. veku. Ovakve hipoteze svrstavam u domen naučne fantastike, baš kao i one prema kojima Albanci tvrde da su na mestu Nemanjićkih nekada stajale njihove stare crkve – ističe iguman Dečana.

I ostali Telegrafovi sagovornici slažu se u tome da je pomenuta tvrdnja ništa drugo do jedna u nizu albanskih manipulacija, kojom bezuspešno hoće da dokažu da je kosovska zemlja u svakom smislu, pa i duhovnom i kulturno-istorijskom, zapravo njihova.

- Poznata je istorijska činjenica da je amblem belog dvoglavog orla na svetoj stolici u Visokim Dečanima nasleđe Vizantijskog carstva. Čitave jedne imperije, čije je pre svega duhovno, pa onda i kulturno-istorijsko nasleđe nastavila Srbija, a ne Albanija - objašnjava ikonopisac Veronika Đukanović.

U Vizantiju simbol dvoglavog orla, prema rečima istoričara umetnosti Dušana Milovanovića, stiže iz praslovenskog perioda. Reč je, kako Milovanović objašnjava za Telegraf, o praslovenskom simbolu koji je preko Persije stigao do Slovena i Vizantije i predstavlja isključivo njihovo obeležje, čije je inicijalno značenje bilo “bela velika majka”.

- Autentični termin “dvoglavi” obeležje je dva principa: neba i zemlje, muškog i ženskog… Poznate priče o dualizmu. Simbol dvoglavog orla je od Slovena tek u 15. veku prvi preuzeo albanski nacionalni heroj Skenderbeg, koji zapravo potiče iz srpske feudalne porodice Kastriota, a čije je ime bilo Đurađ. Pre nego što je prešao u islam, bio je pravoslavac. Podsećanja radi, njegov brat od strica Repoš sahranjen je kao hilandarski monah u Milutinovoj priprati. Dakle, kada već nešto tvrde, Albanci bi trebalo malo dublje da pogledaju u istoriju – ističe Milovanović, nadovezujući na ovu priču još jedan interesantan etimološki podatak:

- Naziv Metohija potiče od grčke reči “metoh”, koja znači “manastirsko imanje”. Dakle, Metohija je dobila ime po tome što je bila posed Hilandara, a potom i manastira dinastije Nemanjić, pa tako i Visokih Dečana. Sve u svemu, mislim da ne bi bilo loše da Albanci razmisle o tome na čijoj zemlji sede i kada konačno misle da plate stanarinu i kamatu – dodaje Milovanović.

S dolaskom Turaka na Balkan, Albanci, koji su u vreme cara Dušana bili pravoslavci, mahom primaju islam, istovremeno uzimajući iz vizantijske, tačnije praslovenske tradicije simbol dvoglavog orla.

- Tim pre što su Albanci vremenom u potpunosti napustili vizantijsku tradiciju, koju sa sobom nosi amblem dvoglavog orla, njihovo polaganje prava na stolicu u Visokim Dečanima, samo na osnovu pomenutog simbola, još je smešnije – ističe najmlađi beogradski dirigent Miloš Krstić, koji je krajem prošle godine, boraveći s horom Hrama Svetog Luke u Pećkoj patrijaršiji i Dečanima, čuo slične priče, dodajući da bez obzira na veroispovest, Albanci i dalje često dolaze u srpske manastire tražeći utehu i spas:

U hrišćanskom duhu, naši duhovni oci, bratstva i sestrinstva manastira, bez problema puštaju ih da spoznaju milost Božiju - naglašava Krstić.

Podsetimo, Vrhovni sud Kosova potvrdio je vlasništvo nad 23 hektara zemlje Visokih Dečana, koju manastir koristi od 1977, a koja je bila u vlasništvu Crkve do 1946. godine, do nacionalizacije, koju je sproveo komunistički režim, kada je manastiru oduzeto 700 hektara zemlje.

Od donošenja ove odluke, Albanci, početkom januara, kontinuirano demonstriraju i poručuju da “neće prestati dok se odluka Vrhovnog suda ne poništi”.

Kako prenose prištinski mediji, ove demonstracije podržavaju nacionalističke organizacije, pokret Samoopredeljenje, a među njima su i pojedini imami. Njihovi stavovi su ekstremni – “ni po cenu krvi neće prepustiti svoju zemlju”, ističući da je manastir albanski.

Od završetka ratnih sukoba na Kosovu i Metohiji manastir Visoki Dečani bio je četiri puta meta oružanih napada albanskih ekstremista, dva minobacačka napada 2000. godine, u martovskom pogromu, i poslednji napad zoljom 2007. godine.


Telegraf

Sva "albanska područja" su grafički odvojena od mape Albanije, ali
su označena istom bojom.

Prema tom udžbeniku, albanska područja u Crnoj Gori su Ulcinj, Plav, Gusinje i Rožaje. Ta područja ("krajine"), kako se navodi, su do 1912. godine bila "deo
geopolitičke kompaktne celine Albanije", a "posle balkanskih ratova i turske kapitulacije vojnički su osvojena od Crne Gore".

U udžbeniku geografije, u čiji je prevod imala uvid agencija Beta, na stranici 13. piše da su na Berlinskom kongresu 1878. godine "donete odluke na štetu albanskog naroda".

"Ovaj kongres nepravedno je dodelio Srbiji istočni deo Kosova sa Vrangom (verovatno Vranjem), kao i Crnoj Gori Bar, Podgoricu, Plav i Gusinje", piše u albanskom udžbeniku geografije.

Na 197. strani udžbenika štampana su pitanja i zadaci za vežbanje učenika: "Pokažite na mapi albanska područja na prostoru Crne Gore", "Kako i kad su ova područja otcepljena od geoprostora Albanije?", "Kakva je budućnost ovih područja i kako može da se popravi njihovo ekonomsko i kulturno stanje?".