Pregled narodnih igara Srbije

Luna.* · **Pridružio se:** 25 Dec 2010, 15:00 **Postovi:** 39460 **Lokacija:** Beograd

Zapadna Srbija

Zapadna Srbija pripada dinarskoj zoni, što znači da obuhvata prostor između reka Sava, Drine, državnih granica prema Crnoj Gori, Albaniji i Makedoniji, a od ostalih etnokoreoloških celina Srbije deli je linija koja polazi od ušća Kolubare u Savu, dalje ide dolinom Kolubare, prelazi preko Rudnika i Zapadne Morave, penje se na Kopaonik i sa Kopaonika dolinom Laba i Sitnice spušta se u Metohiju i Kosovo.

Veliki broj manjih predeonih celina zapadne Srbije može se grupisati u tri oblasti: severnu središnju i južnu. Ova podela nije urađena samo prema različitoj igračkoj praksi, već i zbog drugačijih istorijskih uslova i različite strukture stanovništva.

Veliki deo Srbije je van glavnih puteva. To je uslovilo starije očuvanje starijeg igračkog nasleđa, pre svega velikog broja obrednih igara koje su bile nerazdvojni deo svadbenog ceremonijala i posmrtnog rituala, kao i završetka agrarne godine -žetve.

Karakteristika ove celine, kao i celine dinarske zone, jeste kolanje, tj. igranje u kolu uz pratnju pesme, koje se izvodilo u brojnim prilikama. Razvijanjem ovog jedinstvenog obrasca i većim prisustvom instrumenata, koji zamenjuju vokalnu pratnju, nastaju brojne igre zabavnog karaktera: povod, četvorak, trojak, s noge na nogu, svinjarac, šestica, bosančica, prekid kolo, sec kolo, mala bašta, devojačko kolo, šareno kolo i mnoge druge. Igru su pratile najčešće svirale (duge i kratke) i dvojnice, gajde (dosta davno), manji sastavi kao što su klanet i bubanj, orkestri violinista na severu, orkestri trubača u središnjem delu i zurle i tapan na jugu zapadne Srbije. Harmonika se pojavila polovinom HH veka.

Igranje zapadnog dela Srbije odlikuje se snažnim igranjem, sa celom površinom stopala na tlu i savijenih kolena, koja se u toku igranja ne ispravljaju. Obrasci koraka su jednostavni, variraju se naglašavanjem koraka, usitnjavanjem koraka u taktu, izbacivanjem slobodne noge, dok je preplitanje nogu u toku igranja za ove stanovnike veoma teško.

Igranje se u zapadnoj Srbiji izvodi u različitim formacijama: u krugu (zatvorenom kolu), u kojem u sredini može biti jedan igrač, i u polukrugu, koji se može spiralno uvijati ili sadržati figuru mosta, odnosno "vrata kola", ili par nepoznatih igrača u sredini, a može se i "razbiti" u parove.

U toku igranja, iako se igra snažno u svim oblastima, različito se prelazi prostor, a idući prema jugu igranje postaje sve razuđenije, "krupnije".

Igrači se u toku igranja drže za ruke puštene niz telo. Naziv za igru je kolo (u Metohiji je postojao naziv oro). Prvog igrača nazivaju kolovođa, a poslednjeg kec.

folklorsrbije

G o o g l e

Luna.* · **Pridružio se:** 25 Dec 2010, 15:00 **Postovi:** 39460 **Lokacija:** Beograd

CENTRALNA SRBIJA

Centralna Srbija obuhvata više manjih predeonih celina, od beogradske okoline na severu do Takova i Rudničkog Pomoravlja na jugu i Kolubare na zapadu do Velike Morave na istoku. Za ovu oblast često se čuje sinonim Šumadija i Pomoravlje, ali to su (samo) njene dve najveće celine. Zbog toga se u drugim oblastima igre koje dolaze iz centralne Srbije često nazivaju opštim imenom šumadinka.

Centralna Srbija obiluje raznovrsnošću igara, što je pre svega posledica šarolike strukture stanovništva. Još od sredine XIV veka započele su seobe stanovništva prouzrokovane turskom najezdom. Od tog perioda pa sve do XIX veka, doseljavanje i prožimanje stanovništva triju migracionih struja (dinarske, kosovsko-metohijske i moravsko-vardarske) stvorilo je novi tip čoveka. Pomenute osobine ljudi ovog prostora došle su i do izražaja i u narodnim igrama. Specifičan način igranja, prepun variranja osnovnog igračkog obrasca, raznovrsnih igračkih motiva (varalice, prepleti, zapleti, udari noge u nogu, zastajkivanja, usložnjavanje koraka) doprinelo je prepoznatljivosti šumadijskog stila.

Igre centralne Srbije se lako, lepršavo u umerenom tempu, ali upravo za takav način igranja potrebno je veliko igračko umeće. Ovo posebno odlikuje igru šetnja (šeta, povoz, šetalica, šetaljka, odmor), izvođena uz vokalno-instrumentalnu pratnju, sa kojom su momci ili oženjeni ljudi započinjali igračke skupove. Najrasprostranjeniji igrački obrazac ove oblasti je tip igre nazivan kolo u tri ili kraće kolo. Kolo se ranije izvodilo u brojnim varijantama, uz različitu muzičku pratnju (vokalnu, vokalno-instrumentalnu i istrumentalnu) i različite nazive (Žikino kolo, džambasko kolo, Posejo deda, šestica i dr.). I druge oblasti Srbije primile su varijante ove igre i prilagodile ih svojoj tradiciji, te je tako kolo postala prepoznatljiva igra našeg područija. Danas se kolo izvodi samo uz istrumentalnu pratnju, koraci su pojednostavljeni, a i naziv — jednostavno kolo. Osim šetnje i kola, okosnicu igračkog repertoara u centralnoj Srbiji čine i sledeće igre: devojačko kolo (nova vlahinja), starinska vlajna (gajdica, polomka, sitniš, rudničanka, kolubarčica, sitno napred, kriva...), osmica, trojanac (od pet taktova), đurđevka, pop-Marinkovo kolo, retko kolo (moravsko kolo, narodno kolo) i četvorka (čačanka, tasino kolo...).

Igre su nekada pratile svirale, gajde, dvojnice, a početkom XX veka harmonika i violina, kao istrumenti većih mogućnosti, obogatili su postojeću muzičku pratnju i tako podstakli narodne igrače ka improvizovanju i stvaranju novih igara. Brojni svirači, posebno na harmonici, doprineli su izuzetnom razvoju istrumentalne tradicije. Među njima su nekada veoma poznati Radojka i Tine Živković, Miodrag Todorović Krnjevac, Milija Spasojević, Budimir Jovanović Buca, Milovan Milutinović Bane, Jovica Petković i brojni drugi.

Igre se u centralnoj Srbiji igraju uglavnom u polukrugu, u kojem je istaknuta uloga kolovođe (prvog igrača) i keca (poslednjeg igrača). Igrači se drže za ruke ili, u sporijim igrama tipa šetnje, pod ruku. Igra se u desnu stranu.

folklorsrbija

Luna.* · **Poslato:** 01 Nov 2012, 20:37

SEVEROISTOČNA SRBIJA

Severoistočna Srbija smeštena je između Dunava (na severu), linije koja ide preko tupižnice, Rtnja i Vratarničke klisure (na jugu), državne granice prema Rumuniji i Bugarskoj (na istoku) i prostora između Mlave i Velike Morave (na zapadu). U okviru nekoliko manjih oblasti zajedno žive dve etničke zajednice - Srbi i Vlasi. Srbi su na ovom prostoru uglavnom potomci kosovsko-metohijske struje, koji su se doselili u vreme velikih migracionih kretanja stanovništva (od XIV do XIX veka). Vlasi su trako-dačko-slovenska simbioza i na prostoru severoistočne Srbije postoje dve grupe: Ungureani - stočari koji naseljavaju Homolje i Crnorečje i Carani - zemljoradnici, nastanjeni u Timočkoj i Negotinskoj Krajni i Ključu. Srbi i Vlasi žive dosta dugo na ovim prostorima i nastojali su da sačuvaju svoj etnički identitet u svim vidovima življenja, što, pored ostalog govore i sela gde žive samo jedna etnička zajednica. Međutim, razmena kulturnih dobara (akulturacija) bila je neminovna i u materijalnoj i u duhovnoj kulturi. Tradicionalna igra kao jedan element duhovne kulture takođe pokazuje elemente jedne i druge zajednice.

Postoji obiman zajednički repertoar igara, da navedemo nekoliko: vlaina ili vlajna, stara vlaina kod Srba, a ora đe patru ili četvorka, danca kod Vlaha; keser kod Srba a kiseru kod Vlaha; polonka kod Srba, a s'tnga ili pros'tnga kod Vlaha; pop-Marinkovo kolo kod Srba, šokćili ili patulu kod Vlaha; todorka kod Srba ili đurđesku kod Vlaha; levakinja kod Srba, a arambao kod Vlaha; zaplet kod Srba, a ruzmaljinka kod Vlaha...

Sve do danas u severiistočnoj Srbiji sačuvao se veliki broj obrednih igara životnog i godišnjeg ciklusa. Svadbeni ceremonijal je kod Srba i Vlaha podjednako zastupljen i propraćen igrom, dok je u posmrtnom ritualu igranje zastupljenije kod Vlaha.

Istraživanja pokazuju da se u igračkom repertoaru Srba na ovom prostoru poslednjih decenija uočava sve više pozajmljivanja gradskih igara iz centralne Srbije. Vlasi, međutim, i dalje stvaraju nove igre, koristeći kao osnovu igrački obrazac vlaine - ora đe patru. Ova igra je dominantna u severoistočnoj Srbiji, među obe etničke zajednice. Iz te osnove Vlasi su stvorili i dalje stvaraju brojne igre, među njima su najpoznatije: omoljanci, brestovljana, sojanica, pošuvaja, neresničanka, prepišor, kobiljana, volujana, bobošika, tobošanka i dr.

Način igranja je kod Srba i Vlaha sličan. Igraju snažno, celom površinom stopala na tlu. Obrazac koraka varira se poskocima, manjim skokovima, treperenjem, usložnjavanjem koraka, izbacivanjem slobodne noge, a preplet, poznat u centralnoj srbiji, ovde ne postoji. Nema skakanja i velikog prelaženja prostora. Vlaško igranje je prepoznatljivo po udarima slobodne noge o tlo - ropota (kod Ungureana), i savijanje kolena u dužem trajanju - utapanje, propadanje (kod Carana). Udari nisu naglašeni, već pre prigušeni, posledica njihovog izvođenja su sitni treptaji celog tela. Telo je opušteno, a kod Vlaha i malo nagnuto napred. Dominantnu ulogu imaju igrači, koji naizmeničnim pokretanjem ruku privlače čas desnu, čas levu igračicu ka sebi. Žene igraju smirenije i uglavnom prate igrače, i to ne koracima, već pokretima tela (kukovima i kolenima), koji opet nisu naglašeni.

Najpostojanija komponenta igre kod Srba i Vlaha je formacija - polukrug. Igrači su u njemu često spojeni, drže se najčešće za pojas ili ukrštenim rukama spreda. Postoje i igre, uglavnom sporije, koje se izvode držanjem pod ruku, a veoma mali broj igara koji se izvode držanjem za ruke puštene niz telo. Igra se za desnom rukom, ali postoji jedna igra koja se igra na levo, to je polonka ili s'tnga.

Igre Srba i Vlaha izvodile su se uz pratnju svirale - fluera i gajdi - karaba. Poznati i omiljeni u ovom kraju su orkestri frulaša koji sviraju uz pratnju bubnja - toba, orkestri violinista i trubača, a u drugoj polovini XX veka i harmonika. Važno je istaći da je sviranje i pevanje u severoistočnoj Srbiji jednoglasno.

folklorsrbije

Luna.* · **Poslato:** 07 Nov 2012, 17:57

PODRUČJE JUGOISTOČNE SRBIJE

Jugoistočna Srbija graniči se na jugu i istoku sa državnim granicama Makedonije i Bugarske, na severu sa celinama centralne i severoistočne Srbije, a na zapadu sa središnjom i južnom zapadnom Srbijom. Na prostoru jugoistočne Srbije živi veliki broj starosedelačkog stanovništva (starovremaca ili čutuklija), potomka doseljenika kosovsko-metohijske i moravsko-vardarske struje, a najmanje Dinaraca. Blizina Bugarske i Makedonije i burna istorijska zbivanja ostavila su trag i u tradicionalnim igrama. Šopska oblast koja se proteže od Pirota do Sofije u zapadnoj Bugarskoj i severoistoka Makedonije predstavlja jedinstvenu celinu u svim oblastima stvaralaštva, pa i u narodnoj muzici i igri. Osim toga, uticaj drugih kultura i tradicija prati se daleko u prošlost. Stariji uticaj Levanta iz Grčke dospeo je preko Vizantije u Nemanjića Srbiju i u Prizrenu i u okolini uticao na stvaranje dostojanstvenog gradskog igračkog repertoara, a potom se preneo i u seosku sredinu. Drugi, mlađi uticaj dospeo je u Vranjsko Pomoravlje sa Osmanlijama i ostavio trga najviše u stilu igranja.

Etnokoreološka istraživanja pokazuju da je oblast jugoistočne Srbije najraznovrsnija i najzanimljivija celina u Srbiji. Ovde postoji veliki broj osnovnih igračkih obrazaca (tipova), raznovrsna muzička pratnja (od vokalne, vokalno-istrumentalne do instrumentalne), brojni instrumenti, sve poznate formacije igre na našem prostoru (od solo igranja do kruga), raznolikost stila igranja, veliki broj obrednih igara vezanih za godišnji ciklus običaja (koledari, sirovari, lazarice, kraljice) i životni ciklus (svadba).

Od igara zabavnog repertoara, izvođene uz instrumentalnu pratnju, igra čačak predstavlja dominantnu igru jugoistočne Srbije. O brojnim igračkim i muzičkim varijantama ove igre govore i nazivi: banjski čačak, svrljiški čačak, niški čačak, stara bosara, piperana, pirotski čačak, šilovački čačak, pčinjski čačak... Pored ovih igara zastupljene su sledeće: jednostranka, osamputka, (osmača, čiča Drišlja), četvorka, selsko oro (staroselsko, novoselsko), samački (po same, lile, lilka, katanka), trojanac, rumenka i polomka (u severnom delu ove celine), vlasinka, bugarka (bugarčica, pešački) i šestorka (u južnom delu celine).

Osim pesme, igru je pratila svirka duduka, gajki, kamena, gajdi i tupana, zurli i tapana, orkestra trubača i harmonike.

Način igranja jugoistočne Srbije prepoznatljiv je po izraženoj vertikali, tj. treperenju tela, što je posledica povijenih i elastičnih kolena, koja se ispružaju samo na tren. Telo je ispravljeno i neprestano sitno treperi. Stiče se utisak da se stopala ne odvajaju od tla. Igra se punim stopalima, snažno i oštro. U severnijem delu celine (Banja, Timok) specifičan način igranja naziva se podvoženje - jedna noga grabi prostor, a druga je potiskuje što se odvija istovremeno uz potresanje celog tela po vertikali. U Šopluku igra se posebno veoma snažno, a igrači pre nego što se spuste na tle isprave kolena i udahnu punim plućima. U toku igranja prelaze malo prostora. Stanovnici Leskovačke Morave i Vlasine su brzonogi, slobodnih pokreta, ali opet veoma snažno izvedenih. I u Branjskom Pomoravlju igra se veoma čvrsto, ali laganije i smirenije. Kosovci igraju uzdržano, dostojanstveno, bez preteranih i naglašenih pokreta.

Posebnost u igri i muzici jugoistočne Srbije, koja se u drugim celinama Srbije retko sreće, je nepoklapanje dužine igračke i muzičke faze (npr. u igri čačak, vlasinka...). Sestre Janković su ovu pojavu nazvale pravilno u nepravilnome ili asimetrija i posvetile su ovom problemu poseban rad. Osim toga, dinamičnost u igrama jugoistočne Srbije doprinosi raznovrstan ritam-2/4 i 3/4 preko 5/8, 7/8 i njihovih kombinacija.

Vesna Bajić, etnomuzikolog
folklorsrbija

Luna.* · **Poslato:** 13 Nov 2012, 20:17

ETNOKOREOLOŠKO PODRUČJE SREDIŠNE SRBIJE

Centralna Srbija obuhvata više manjih predeonih celina, od beogradske okoline na severu do Takova i Rudničkog Pomoravlja na jugu i Kolubare na zapadu do Velike Morave na istoku. Za ovu oblast često se čuje sinonim Šumadija i Pomoravlje, ali to su (samo) njene dve najveće celine. Zbog toga se u drugim oblastima igre koje dolaze iz centralne Srbije često nazivaju opštim imenom šumadinka.

Centralna Srbija obiluje raznovrsnošću igara, što je pre svega posledica šarolike strukture stanovništva. Još od sredine XIV veka započele su seobe stanovništva prouzrokovane turskom najezdom. Od tog perioda pa sve do XIX veka, doseljavanje i prožimanje stanovništva triju migracionih struja (dinarske, kosovsko-metohijske i moravsko-vardarske) stvorilo je novi tip čoveka. Pomenute osobine ljudi ovog prostora došle su i do izražaja i u narodnim igrama. Specifičan način igranja, prepun variranja osnovnog igračkog obrasca, raznovrsnih igračkih motiva (varalice, prepleti, zapleti, udari noge u nogu, zastajkivanja, usložnjavanje koraka) doprinelo je prepoznatljivosti šumadijskog stila.

Igre centralne Srbije se lako, lepršavo u umerenom tempu, ali upravo za takav način igranja potrebno je veliko igračko umeće. Ovo posebno odlikuje igru šetnja (šeta, povoz, šetalica, šetaljka, odmor), izvođena uz vokalno-instrumentalnu pratnju, sa kojom su momci ili oženjeni ljudi započinjali igračke skupove. Najrasprostranjeniji igrački obrazac ove oblasti je tip igre nazivan kolo u tri ili kraće kolo. Kolo se ranije izvodilo u brojnim varijantama, uz različitu muzičku pratnju (vokalnu, vokalno-instrumentalnu i istrumentalnu) i različite nazive (Žikino kolo, džambasko kolo, Posejo deda, šestica i dr.). I druge oblasti Srbije primile su varijante ove igre i prilagodile ih svojoj tradiciji, te je tako kolo postala prepoznatljiva igra našeg područija. Danas se kolo izvodi samo uz istrumentalnu pratnju, koraci su pojednostavljeni, a i naziv - jednostavno kolo. Osim šetnje i kola, okosnicu igračkog repertoara u centralnoj Srbiji čine i sledeće igre: devojačko kolo (nova vlahinja), starinska vlajna (gajdica, polomka, sitniš, rudničanka, kolubarčica, sitno napred, kriva...), osmica, trojanac (od pet taktova), đurđevka, pop-Marinkovo kolo, retko kolo (moravsko kolo, narodno kolo) i četvorka (čačanka, tasino kolo...).

Igre su nekada pratile svirale, gajde, dvojnice, a početkom XX veka harmonika i violina, kao istrumenti većih mogućnosti, obogatili su postojeću muzičku pratnju i tako podstakli narodne igrače ka improvizovanju i stvaranju novih igara. Brojni svirači, posebno na harmonici, doprineli su izuzetnom razvoju istrumentalne tradicije. Među njima su nekada veoma poznati Radojka i Tine Živković, Miodrag Todorović Krnjevac, Milija Spasojević, Budimir Jovanović Buca, Milovan Milutinović Bane, Jovica Petković i brojni drugi.

Igre se u centralnoj Srbiji igraju uglavnom u polukrugu, u kojem je istaknuta uloga kolovođe (prvog igrača) i keca (poslednjeg igrača). Igrači se drže za ruke ili, u sporijim igrama tipa šetnje, pod ruku. Igra se u desnu stranu.

Vesna Bajić, etnomuzikolog

Luna.* · **Poslato:** 27 Nov 2012, 21:55

VOJVODINA

Deo Srbije severno od Save i Dunava — Vojvodina, predstavlja specifičnu etnokoreološku celinu u okviru panonske zone. Svojim položajem Vojvodina čini svojevrsnu granicu između Balkana i Evrope, što se odrazilo i na njeno igračko nasleđe. Vojvodinu čine tri veće oblasti: Srem, Banat i Bačka. Nastanjena je raznorodnim življem: Srbi starosedeoci, doseljenici iz Bosne,Hercegovine, Crne Gore, Hrvatske (doseljeni u XX veku, posle I i II svetskog rata i u poslednjoj deceniji XX veka), veliki broj etničkih zajednica: Bunjevci, Šokci, Rumuni, Mađari, Česi, Slovaci, Romi, Rusini, Hrvati, Makedonci, Bugari... Etnička šarolikost ovog dela Srbije podstakla je očuvanje tradicionalne muzike i igre svake pojedinačne zajednice, što potvrđuje činjenicu da se preko muzike i igre najbolje iskazuje etnička pripadnost.

Obrednih igara u Vojvođanskim selima odavno nema. Počele su da nestaju još u XVIII veku, a danas su vidljivi samo trgovi njihovog postojanja. Godišnji i životni ciklus bio je propraćen muzikom i igrom, naročito svadbeni ceremonijal, u kojem je svakom trenutku pridavan značaj. U ovim prilikama neizostavno je bilo Veliko kolo (banatsko, bačko, sremsko) izvođeno uz gajdaša, potom devojačka igra nazivana u Sremu Ketuša, u Banatu Ficko, u Bačkoj Mađarac, Mladino kolo...

Pored obrednih igara, postojalo je mnogo igara zabavnog karaktera, tj. lokalnog zabavnog repertoara. Njegova podela može se najbolje predstaviti grupisanjem prema obliku — formaciji, i to na parovne igre (po dvoje) i igre u zatvorenom kolu. Najpoznatije igre u zatvorenom kolu su: Veliko i Malo kolo (banatsko, bačko, sremsko), Paorsko kolo, Gajdaško kolo, Bunjevačko, Staračko... Od polovine XX veka, pod uticajem gradskih igara, kolo se počelo otvarati formirajući tako polukrug. Među ovim igrama poznate su: Majstorsko kolo, Trgovačko kolo, Pančevačko, Vidino kolo, Mladino kolo...

Igranje u parovima je u Vojvodini zastupljenije. Parovi mogu biti različito raspoređeni po prostoru: pravilno po kružnici ili liniji i slobodno po kružnom prostoru. Od rasporeda po prostoru zavisi i način povezivanja igrača: igrači mogu biti postavljeni jedan pored drugog ili jedan naspram drugog, držeći se pod ruku, za ruke ispružene ispred sebe, nepovezano ili tako da igrač obuhvati igračicu oko pojasa, a ona njemu postavi ruke na ramena. Najpoznatije parovne igre su: Cigančica, Mađarac, Keleruj, Zurka, Kisel vode, Erdeljana, Sirotica, Sitne bole, Todore, Tandrčak i dr. Postoji i nekoliko igara koje se izvode u trojkama (igrač sa dve igračice) i to kod Srba u Banatu i kod Bunjevaca u Bačkoj.

Navedene igre u kolu i u parovima čine okosnicu igračkog repertoara Srba starosedelaca, Bunjevaca, Šokaca i Hrvata. Razlike među igrama ovih zajednica su pre svega u načinu igranja i muzičkoj pratnji, dok su osnovni igrački obrasci veoma slični. Igrački repertoar Srba doseljenika u XX veku je sasvim drugačiji. Kod njih su prisutne neme igre i pretežno igre uz vokalno-instrumentalnu pratnju. Ostale etničke zajednice (Rumuni, Mađari, Česi, Slovaci...) pokušavaju, kao što je već rečeno, da sačuvaju sopstvene tradicionalne igre.

Instrumentalna pratnja igrama, veoma zastupljena u prošlosti, izvodila se uz pratnju gajdi i tambura, koje su kasnije zamenili orkestri tamburaša i violinista. Kod Mađara se javljaju cimbala i udaraljke, a kod Rumuna duvački orkestri u kojem dominira taragot. Harmonika je u Vojvodinu dospela rano, u nekim krajevima još u XIX veku, a kao pratnja igri korišćena je i kroz ceo XX vek.

Stil igranja je u Vojvodini veoma različit od ostalih krajeva Srbije. Kod svih žitelja (osim Dinaraca) dominantnu ulogu imaju muškarci igrači. U toku igranja oni improvizuju, variraju osnovni, uglavnom jednostavni igrački obrazac. Veština u tome ogleda se u neprestanom pokretanju nogu od kolena naniže, što nosi različite lokalne nazive: federiranje (u Banatu), dupliri (u Sremu), kvrcanje i iskvrcavanje (Bunjevci u Bačkoj). Žene igraju mirnije i uglavnom sitno, vešto prateći i prilagođavajući se partnerima. Osim toga, igrački obrazac varira se usitnjavanjem koraka, zastojima, udarima rukama i korišćenjem raznih rekvizita pri igranju (Mađari u Bačkoj) itd.

Vojvodina kao spona između Balkana i Evrope u muzičkom i igračkom medijumu, prepoznaje se u sledećim osobenostima: u velikom broju parovnih igara, u mnogim igrama sa nazivom kolo koje podsećaju na svite poznate u Evropi u XVI i XVII veku (igre sadrže više delova, započinju lagano i sve se više usložnjavaju), u rano uvedenoj harmonici i orkestarskoj pratnji igrama. Približavanje Vojvodine zapadnoevropskom muzičkom i igračkom idiomu započeo je Isidor Bajić, komponujući po ugledu na poljsku muziku, muziku i igru Srpkinjica. Ova igra imala je dvanaest različitih figura, a do danas je sačuvana samo jedna — seoska igra tipa Sremice, od četiri simetrična takta. Ostale figure su zaboravljene.

Vesna Bajić, etnomuzikolog

Luna.* · **Poslato:** 06 Dec 2012, 23:15

Igre iz Jugoistocne Srbije

[youv]http://www.youtube.com/watch?v=XCMGIdIwSS4[/youv]

Luna.* · **Poslato:** 02 Jan 2013, 21:11

Igre iz Vojvodine

[youv]http://www.youtube.com/watch?v=Lv-lKoElGKA[/youv]

Forum Srbija

Pregled narodnih igara Srbije

Ko je OnLine